My, rzymskokatoliccy kapłani Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej wyznajemy i utrzymujemy wiarę katolicką w takiej formie, w jakiej była ona nieustannie nauczana przez wieki od czasów Chrystusa. Wraz ze śmiercią papieża Piusa XII i zwołaniem Drugiego Soboru Watykańskiego Kościół znalazł się w bezprecedensowej sytuacji stanowiącej zagrożenie dla jego nauki i kultu. Mając na celu ochronę katolickiej wiary oraz tradycyjnej Ofiary Mszy Świętej i sakramentów, sporządziliśmy niniejszą deklarację w celu jasnego określenia przyjętego przez nas stanowiska.
I. VATICANUM II
Drugi Sobór Watykański, zwołany przez Jana XXIII w celu „uwspółcześnienia” Kościoła, który miał miejsce w latach 1962-1965, przyjął i wprowadził w życie nauczanie potępione wcześniej przez Nieomylne Magisterium Kościoła. Heretyckie nauczanie Soboru Watykańskiego II dotyczyło przede wszystkim wolności religijnej i fałszywego ekumenizmu. Zostało ono już wcześniej potępione przez papieży:
• Grzegorza XVI w encyklice Mirari vos (1832);
• przez Piusa IX w encyklice Quanta cura oraz w Syllabusie błędów (1864);
• przez Leona XIII w encyklikach Immortale Dei (1885) oraz Libertas (1888);
• a także przez Piusa XI w encyklikach Quas primas (1925)i Mortalium animos (1928);
• oraz przez Piusa XII w encyklice Mystici Corporis Christi (1943).
Z tego powodu należy odrzucić II Sobór Watykański jako sobór fałszywy, jako że popadł w błędy, co do wiary i moralności.
II. NOVUS ORDO MISSAE (NOWY PORZĄDEK MSZY) ORAZ NOWE RYTY SAKRAMENTÓW
W następstwie II Soboru Watykańskiego ustanowione zostały różne komisje w celu zmodernizowania Świętej Ofiary Mszy i tradycyjnych rytów sakramentów.
W 1968 roku wprowadzona została istotna zmiana w formie obrzędu biskupich konsekracji. Ta nowa wersja jest bardzo podobna do formy używanej w kościele anglikańskim, która została uznana za nieważną przez papieża Leona XIII.
Wskutek tej istotnej zmiany biskupie konsekracje stają się nieważne. W następstwie czego, święcenia dokonywane przez takich „biskupów” są nieważne.
Jeśli chodzi o zmiany w Mszy, kardynał Alfredo Ottaviani stwierdził w roku 1969, że „[Novus Ordo Missae] stanowi uderzające odejście od katolickiej teologii Mszy, jaka została sformułowana na XXII sesji Soboru Trydenckiego”. Skutkiem tej modernizacji było wyeliminowanie z Mszy pojęcia ofiary przebłagalnej; widać to szczególnie w definicji Nowej Mszy odzwierciedlającej koncepcję Wieczerzy Pańskiej Lutra oraz w nowych modlitwach Offertorium.
Ta nowa msza, zwana Novus Ordo Missae (Nowym Porządkiem Mszy), stoi w sprzeczności z wcześniejszym nieomylnym nauczaniem i z takimi dokumentami Kościoła katolickiego jak:
• Bulla papieża św. Piusa V Quo primum oraz jego dekret De defectibus;
• Dekret XXII sesji Soboru Trydenckiego o Ofierze Mszy Świętej;
• List Leona XIII [o nieważności święceń anglikańskich] Apostolicae curae (1896);
• Encyklika Piusa XII Mediator Dei (1947), a także jego Konstytucja Apostolska Sacramentum ordinis (1947).
Dlatego Nowy Porządek Mszy odprawiany przez kapłanów wyświęconych przez biskupów konsekrowanych w nowym rycie jest nieważny. We wszystkich przypadkach Novus Ordo Missae stanowi oczywiste zagrożenie dla wiary.
III. WSPÓŁCZESNY KOŚCIÓŁ SOBOROWY
Kościół katolicki można rozpoznać jako prawdziwy Kościół Chrystusa za sprawą czterech znamion, którymi są: jedność, świętość, katolickość i apostolskość. Ponieważ heretyckie nauczanie Soboru Watykańskiego II, Nowy Porządek Mszy i nowe ryty sakramentów stanowią w sposób oczywisty odejście od tradycyjnego nauczania Kościoła katolickiego, dlatego należy uznać, że współczesny tzw. „Kościół katolicki” nie posiada już dwóch pierwszych znamion Kościoła, a mianowicie jedności i świętości. Oczywiste odejście od tego, przy czym trwał Kościół katolicki, a które dokonało się w ciągu ostatnich czterdziestu pięciu lat, prowadzić musi do wniosku, że ustanowiony został nowy ekumeniczny „Kościół”, pozostający w opozycji do prawdziwego Kościoła katolickiego.
IV. WSPÓŁCZESNA HIERARCHIA KOŚCIOŁA SOBOROWEGO
W świetle powyższych faktów należy uznać, że współczesna hierarchia, która przyjęła i wdrożyła błędy Soboru Watykańskiego II nie reprezentuje już Kościoła katolickiego i jego legalnej władzy. Z całą pewnością dotyczy to również tego, który te heretyckie nauki potwierdził, przyjął, zadekretował i wprowadził w życie, czyli Pawła VI (Montini). Tyczy się to również jego następców, czyli Jana Pawła II (Karol Wojtyła), Benedykta XVI (Ratzinger) i Franciszka (Bergoglio), którzy kontynuowali wprowadzanie w życie tych heretyckich nauk. Pomimo braku upomnienia kanonicznego i formalnej deklaracji, co do utraty urzędu, ich ponawiające się akty ekumenizmu, narzucanie herezji Soboru Watykańskiego II oraz nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, będące szkodliwymi dla wiary i moralności, stanowią wyraz ich uporczywej herezji.
Dlatego też, jak to Sobór Watykański Pierwszy nieomylnie naucza: „«Ty jesteś Opoka, a na tej opoce zbuduję mój Kościół» (Mt. 16, 18) i słowa te znajdują potwierdzenie w faktach, gdyż wiara katolicka zawsze była zachowana nieskalana przez Stolicę Apostolską (…) Stolica Piotrowa jest zawsze wolna od wszelkiego błędu zgodnie z Bożą obietnicą uczynioną przez naszego Pana”. A ponieważ ci „papieże” jawnie głoszą herezje, propagują ekumenizm i sprzyjają międzyreligijnym obrzędom, dlatego nie mogą być oczywiście uznani za następców św. Piotra w prymacie.
V. NOWY KODEKS PRAWA KANONICZNEGO
W celu wprowadzenia w życie nauczania Soboru Watykańskiego II konieczne było, aby moderniści zmienili Kodeks Prawa Kanonicznego z roku 1917, gdyż stanowił on wyraz dawnego nauczania i dyscypliny Kościoła. Nowy Kodeks zawiera kwestie, które powinny szczególnie zaniepokoić katolika znającego swą wiarę. Zgodnie z nowym prawem Neokościoła, niekatolicy mogą w pewnych warunkach zwrócić się o „sakramenty” do księży katolickich (nie odżegnując się od swych heretyckich poglądów), a kapłani są zobowiązani udzielić im tej posługi. Sobór Florencki, a także Kodeks Prawa Kanonicznego z roku 1917 surowo zakazują takiej praktyki.
Dlatego też, ponieważ powszechne prawa Kościoła są chronione przez nieomylność i nie mogą nakładać obowiązku sprzecznego z wiarą i moralnością, zatem Nowy Kodeks należy ocenić jako pozbawiony wszelkiej mocy prawnej. Ponadto był on ogłoszony przez osoby, które nie reprezentowały katolickiej władzy.
VI. PROGRAM DLA TRADYCYJNYCH KAPŁANÓW KATOLICKICH
Z powodu bezprecedensowej sytuacji panującej w Kościele katolickim, oraz faktu, że wierni mają moralny obowiązek przyjmowania w pełni ważnych sakramentów, tradycyjni kapłani z całą pewnością mogą i powinni kontynuować posłannictwo Kościoła katolickiego przez uświęcanie wiernych składając Świętą Ofiarę Mszy, udzielając sakramentów i podejmując inne czynności duszpasterskie. Kościół wyznaje zasadę, że „zbawienie dusz jest najwyższym prawem”. Kodeks Prawa Kanonicznego z roku 1917 pozostaje więc nadal przewodnikiem dla tych kapłanów.
www.cmri.org
Theological Position of the Congregation of Mary Immaculate Queen, „The Reign of Mary”, nr 152, Fall 2013 (zamieszczane w każdym numerze tego czasopisma).
Z języka angielskiego tłumaczyli Jerzy Słotwiński i Mirosław Salawa
–––––––––––––
Przypisy:
1) Bp Mark A. Pivarunas CMRI a) Sedewakantyzm. b) Odpowiedzi na zarzuty wobec stanowiska sedewakantystycznego. c) Vaticanum II „w świetle Tradycji”? d) Różnica między gorliwością misyjną świętego Patryka a duchem Vaticanum II. e) Sede vacante. Rocznica śmierci papieża Piusa XII. f) Papiestwo.
2) Ks. Benedict Hughes CMRI, a) Farsa Vaticanum II. Rzetelna ocena soboru po pięćdziesięciu latach. b) Nowa praktyka „dialogu”. Duch apostolski zniszczony przez Vaticanum II. c) New Age, Nowa Religia. d) Konieczność modlitwy o nawrócenie zbłąkanych dusz. e) Karmić dusze nauką prawdy. f) Papież Pius XII – w pięćdziesiątą rocznicę śmierci.
3) Patrick Henry Omlor, a) Zbójecki Kościół. Część I. b) Zbójecki Kościół. Część II. c) Zbójecki Kościół. Część III.
4) Ks. Noël Barbara, Papieska nieomylność a dzisiejszy kryzys w Kościele.
5) O. Martin Stépanich OFM, Zarzut wobec sedewakantyzmu: „Wieczni Następcy” Piotra.
6) Ks. Walenty Gadowski, Nauka Kościoła. Wybór orzeczeń dogmatycznych Kościoła katolickiego i jego praw kanonicznych.
7) Ks. Ignacy Grabowski, Prawo kanoniczne. O występkach przeciw wierze i jedności kościelnej.
8) „Cahiers Romains”, Dla katolików rzymskich integralnych.
9) a) Mały katechizm o Syllabusie. b) Mały katechizm o Nieomylności Najwyższego Pasterza.
10) Henryk Hello, a) Nowoczesne wolności w oświetleniu encyklik. Wolność sumienia – wolność wyznania – wolność prasy – wolność nauczania. b) Syllabus w wieku XX.
(Przyp. red. Ultra montes).
